“Díxome que roubar a unha multinacional non era roubar, que aquilo viña a ser algo así como unha presiña de area nunha praia de varios quilómetros, ou sexa, nada”. Eu, a pesar de todo e aínda que no fondo era capaz de partillar a razón exposta por meu fillo, non podía admitila, non podía dala por lícita, vaia. “Oxalá fose todo tan sinxelo como iso. Pero figúrate, Rafa, que a quen realmente estás a roubar non é á multinacional, senón ao traballador que está a facer o reparto. E ao comprador que? A el tamén, que xa previamente terá pago o seu produto”. Argumenteille de maneira taxativa, sen ambigüidades que permitisen nin por un segundo pór en cuestión o raciocinio. “Ben sei, papá, e iso mesmo foi o que eu lle tentei explicar ao Nando, que o repartidor non había de saír ben parado cando se dese conta de que lle faltaba a entrega daquel paquete”. Rapaz esperto, si; ese era o meu Rafa. Eu sabía que era asunto delicado, unha vez o furto fora levado a termo, e máis aínda a esas idades en que as vergoñas buscan aseñorarse dun con tanta vehemencia. E teño a certeza, ademais, de que o seu amigo se sentirá orgulloso co resto da rapazada, unha vez conseguido aquilo con tanta facilidade. A que mola, rapaces, diralles seguramente, e o pringado este, sinalando ao Rafa, non quería que o devolvese! Estouno a ver, imaxínoo. “Tes que convencelo de que debe devolvelo. Se fai falta, eu vos acompaño á empresa de transporte. O pobre do repartidor debe estar preocupado”.
Porén, debo recoñecer que sentín orgullo do de verdade polo meu fillo naquel instante. Mais non quixen que o percibise, non fose parecerlle equívoca a miña reacción, á fin e ao cabo el estaba a ser cómplice do delito cometido. Claro que, dígase de paso, se diferenciaba do seu amigo en que Rafa fora capaz de non caer na tentación, o cal era para me sentir realmente compracido, e estoume a referir á educación que lle damos ao noso fillo, de modo que algo, xulgo, si estaremos a facer ben. “Berreille ao da furgoneta do reparto, papá, pero non me ouviu. O Nando, alén diso, tirou bruscamente de min e quíxome tapar a boca”. Apuxo aínda Rafa para maior orgullo. O Nando, finalmente, gañara un Smartphone noviño do trinque que ao coitado do repartidor da empresa de transporte urxente se coñece lle caera nalgún momento en que se detivera a realizar unha entrega. Accidentalmente, empurrara talvez o paquetiño ao chan despois de mover outras caixas. Se cadra, algunha embalaxe estaría rota e iso provocou que acabase tirado no pavimento. Unha freada brusca que acelerou a apertura do portón traseiro, de modo que escorregarían algúns vultos para fóra e, unha vez recollidos, ese concreto ficara debaixo do vehículo sobre os lastros da rúa. A saber o que sucedera con exactitude, mais con certeza o paquete quedara ao alcance da man e, como ben sabemos, a ocasión fai o ladrón, que de tal xeito reza o refrán.
O caso é que ao repartidor de DHL, polo que se ve, débenlle de saír as contas furadas desde hai cousa de dous días. A de voltas que lle ha de estar a dar. Paréceme evidente que Amazon, a empresa que realiza o envío tras a venda online ao seu destinatario, non se fará responsábel da neglixencia cometida por terceiros, dado que tanto o albarán como a factura de compra emitida se supón sairían para o seu destino, tal e como deberá constar, penso eu, no comprobante que terá consigo o repartidor, alén do consecuente código de referencia do produto. Meu pobre! Este mundo louco, de présas inxustificadas, de compras desvariadas... non perdoa e estou seguro que, como é habitual, a corda ha de romper pola parte máis fraca. Nada lle ha de pasar a ningún outro traballador de DHL, fóra do transportista. Ti o perdiches, ti tes a culpa. Terás que aboalo da túa nómina e sorte haberá se non recibes algunha sanción nosa polo teu descoido. É inadmisíbel que a un repartidor lle poida suceder iso. Estou a escoitar esa voz arrogante e afectada, maltratadora, nunha palabra, conseguindo achicar a moral do coitado traballador. Sorte haberá se o cliente non nos denuncia e non temos que indemnizalo. Pouco lle ha de importar ao xefe o seu estrés diario entregando porta a porta os paquetes, a acumulación de horas sen conto traballadas, a pouca educación da xente xornada após xornada nos seus domicilios, nas oficinas, pola rúa... O que a el lle interesará, na verdade, é o balance final de beneficios, a satisfacción dos usuarios e a boa imaxe da empresa.
Ademais, nestas datas de Nadal... Velaí o porqué de o paquete ir dar onde non debera, se o estou a ver. Polas présas, e é que son más conselleiras. Que se non? Todo é feito ás carreiras, sen sentidiño. E é que necesitamos corresponder a todos con urxencia para, no momento final, terminarmos cunha satisfacción incompleta, tal é o estado en que ficamos, pois un certo sentimento de culpabilidade nos embaza o ánimo pensando se o agasallo dado a aquel é o adecuado e acorde coa cantidade investida, se o diñeiro gastado no vestido de fin de ano de Carme non foi demasiado ruín, xa que debera ter comprado aqueloutro de Ralph lauren, se o peixe sapo da Noiteboa e as centolas, en vez de conxelados, non deberan ser frescos, porque á nosa custa algún da familia aínda estará agora a facer mofa de nós... Mal haxa! Ora eu, de quen estou certamente orgulloso é de Rafa, de meu fillo, de modo que vou conseguir que convenza o Nando para que vaian entregar o Smartphone a DHL, mesmo sexa co subterfuxio de ser un bo propósito para o novo ano que está a punto de comezar. Así, desta maneira, talvez logre que a devolución do roubado sexa menos gravoso para ambos, principalmente para o Nando, que foi quen quedou con el, e tamén consiga atenuar a idea de que o Rafa poida ser tachado de delator, que era o que faltaba, que todos os seus amigos o acaben sinalando e dándolle de lado por iso. Terei que fiar moi fino para evitar que se poida espallar entre o grupo de amigos, aínda que fácil non me parece.
Todos somos pecadores. Sómolo, en definitiva. E quen estea libre de culpa que tire a primeira pedra. Eu o primeiro, por exemplo. Que ben sei que eran outros tempos e que a idea do castigo divino tiñámola como unha espada de Damocles pendurada de xeito permanente sobre a cabeza. E que se Ave-María-Purísima e que Sen-Pecado-Concibida e alí iamos xunto a don Anselmo ao confesionario para purgar a nosa conciencia e sermos librados dos nosos pecados, que tampouco tantos serían, digo eu, pois que eramos rapaces e tan graves non podían ser. Pero o do quiosco da señora Remedios, aquilo, nunca se me dará ido do pensamento, dou fe. Que eu non sei de que maneira providencial foi como sucedera, pero o vidro do escaparate, de pronto, alí o estaba, rachado e con todas as cousas ao meu alcance. E eu subía pola rúa do hospital camiño da Porta de Canido, da que era a miña casa daquela. E o quiosco da señora Remedios tiña o vidro escachado e xa era noitiña, todo bastante escuro. E ninguén, naquel momento, pasaba pola rúa ou, cando menos, eu non vía a ninguén polas inmediacións. Chovía manso e a luz dos farois era escasa e amarela. Co ambiente lóbrego, tal como o podía ser naqueles tempos, vaia. O baixo daquel edificio, ao pé mesmo do portal, servíalle de quiosco onde vendía revistas, xornais e larpeiradas á señora Remedios.
O especial d' Os Catro Fantásticos, plastificado, relucente, alí o estaba, coa Muller Invisíbel, o Facho humano, a Cousa e o propio Sr. Fantástico agardando tranquilamente pousados naquel expositor por detrás do vidro, agora esnaquizado. A atmosfera antollábase irreal, queda, e eu estaba alí paralizado, hipnotizado perante o escaparate roto, partido en mil anacos, chamando por min. Non sabería dicir que puido ter sucedido. Se cadra unha pedra que eu non vin por ningures e que algún automóbil ao subir pola rúa pisou e, ao estar solta, saíra pinzada sen querer batendo contra o ventanal. Pareceume a explicación máis lóxica e plausíbel. De feito, todo semellaba intacto, salvo o vidro, evidentemente. Daba a sensación de que nada faltaba do que había desde días atrás no escaparate. E eu subía de volta do colexio por culpa de estar castigado á tarde despois das clases. E é que, debo recoñecer, me podía o xenio. Sobre todo cando o Serantes, aquel mangallón se metía comigo, porque eu era baixiño e pouca cousa e un algo apoucado ademais. Pero aquel día, farto xa, dei en aplicar a miña táctica de ataque preventivo, así que no momento en que me chamou “pismelga”, enfatizándoo ben e engadindo aquel “de merda”, non o pensei dúas veces. Sen que el o agardase, turrei con todas as miñas forzas coa miña cabeza contra a súa barriga, con tan má sorte que o Serantes foi bater coa parte posterior da súa contra o muro facendo unha fendecha importante. E, como cabe entender, don Marcial acabou aplicando a súa sanción, de modo que tiven que permanecer castigado no colexio polas tardes ao longo de toda a semana facendo tarefas.
Eu nunca daría reunido tanto diñeiro para poder comprar aquel especial d' Os Catro Fantásticos. levaba admirando aquel paquete plastificado de dez exemplares a toda cor desde había tantos días... Íanseme os ollos detrás del de cada vez que pasaba por diante do quiosco da señora Remedios. Pero as 700 pesetas que custaba eran un diñeiral inalcanzábel. Imposíbel dar xuntado tantos cartos, pois os cinco pesos que se me daban cada semana pouco percorrido podían ter, non sendo para a sesión das catro da tarde do sábado para os filmes que ía ver ao Cinema, cita obrigada para o grupo de inseparábeis que formabamaos o Piti, o Senén, o Xabier, o Sebas, o Chente e mais eu. E os aforros, o miúdo e miserábel que me podía sobrar, raramente acababan no peto metálico que gardaba encima do meu armario. Érache boa! E con vinte e cinco pesetas aínda podo comprar unha bolsa de leite. Toma un peso e vas que ardes. Estouna a lembrar, á avoa Charo, coma se a tivese mesmísimo de diante de min, agarrada ela como ningunha, concedéndome magnanimamente aquela mísera cantidade para aquel filme, que xa era de sesión das seis da tarde e no Rena, por tanto, de adultos, aínda que de catorce acompañados, para a que non deramos reunido o diñeiro suficiente, pese a andarmos á pedicha para que nos alcanzase. habiamos de ter moita sorte que tamaña usureira nos axudase. Estabamos aviados. Con todo, tiñámolo que intentar.
Cousas da vida. hoxe, vistas desde a distancia, mesmo che poden chegar a facer graza, aínda que naqueles momentos tan fodidos, ben pouca. Episodios, á fin e acabo, supoño que útiles para o teu proceso de maduración posterior. De forma que, tentar chegar ás 700 pesetas que custaba aquel especial d' Os Catro Fantásticos, nin nos meus mellores soños, vaia. Porque me fascinaba, era verdadeira devoción a que sentía por aquel cuarteto de astronautas civís que, nun voo non autorizado ao espazo exterior, fora atinxido pola acción dos raios cósmicos. O doutor Reed Richards, o seu artífice, ficara cun superpoder que o convertera nun ser cunha tremenda elasticidade, podendo xirar e deformar o seu corpo de xeito extraordinario. Susan Storm, a súa namorada, que ficara coa capacidade de se dobrar e de manipular a luz, de forma que conseguía converterse en invisíbel, xunto coas persoas que tivese ao seu redor. Jonhnny, o irmán máis novo desta, posuía agora a capacidade de controlar o lume, de poder proxectalo desde o seu corpo, ademais do de voar. E Ben Grimm, a Cousa, compañeiro da universidade e mellor amigo de Reed Richards, que ficara transformado nun humanoide de pedra, con certeza, no ser máis monstruoso de todos eles.
Non o puidera evitar. O magnetismo que tiña sobre min a peza a cobrar anulárame toda vontade. De modo que agarrei con presteza o paquete plastificado, máis nada, e corrín apresurado a rúa, virando pola transversal á dereita, para ascender de xeito célere pola da Terra até o final, xa na Porta de Canido, sen ollar sequera un momento para tras por temor a ser descuberto. O meu ansiado obxecto de desexo por fin o tiña nas miñas mans. Degoxaríao co afán do famento, vehementemente, até chegar a sentir mesmo un certo empacho, como logo sentín. Manifestaba unha conexión especial pola rebeldía e o descaro do Facho humano e a maneira que tiña a Muller Invisíbel de conseguir dominar os campos de forza con que poder defenderse ou atacar. Compadecíame da Cousa, metido dentro desa mole pétrea e disforme, pois vivía amargado sen ser capaz de regresar ao seu estado orixinal. Eu, con certeza, víame preso de todas as súas circunstancias, percibíao vividamente. Pero, unha vez terminados de ler os dez números, case que dunha sentada, padecín dunha carga de culpabilidade semellante á que arrostraba o Sr. Fantástico desde que acontecera a mutación dos catro após a viaxe experimental por el proxectada sendo o doutor Reed Richards. Esta virábase repentinamente contra min, creando unha enorme ansiedade que non daba tirado de encima. A culpa, sen dúbida, conseguira elaborar unha sorte de reacción, pois eu era o obxectivo final da miña falta e coa que había de penar de agora en adiante. O que primeiramente semellara unha especie de ávida voracidade, absorbendo nunha certa medida a forza que manaba daquelas historietas, virábase despois en remorsos, con máis forza se cabe, que chamaban con impaciencia, insistentes á miña porta.
Foran moitas noites de mal durmir. De voltas na cama sen acougo. E é que nin aos amigos me dignara a contarlles o do roubo, o asunto do quiosco da señora Remedios, pois decidira, definitivamente, que este feito só podía pertencer á miña intimidade. De xeito avaro, porque el era o meu segredo e, talvez por esa mesma razón, maior fora o meu castigo, apremado polos remorsos que actuaban sobre min como unha sorte de paranoia, coma se todo o mundo na sombra soubese do meu delito e me estivese a acusar en silencio. E estaba na crenza máis absoluta de que todo o mundo sabía del, de que me ollaban ao se cruzaren comigo no paso de cebra, de que viraban a cabeza ao pasaren á miña altura, de que murmuraban cando un grupiño de persoas conversaba nunha esquina, de cando os veciños parrafeaban nas escaleiras... Aí vai o ladrón, mal haxa! Malpocada señora Remedios. Se xa se sabe, que a can fraco todo son pulgas. E era esa espada xusticeira a que penduraba sobre min, ameazadora, á que finalmente me terminara por render indo xunto don Anselmo, ao bo do noso crego, pese ao tempo que había que deixara eu de asistir ás súas misas, de pisar a igrexa, e o tremendo desespero con que alí acudín. Pero necesitábao de xeito perentorio, tiña que ir e confesarllo sen máis dilación, pois queimábame dentro.
No entanto, non fun capaz de reunir valor suficiente para ir xunto da señora Remedios para lle ir pedir perdón, que así fun aconsellado por don Anselmo como parte da penitencia tamén, despois de rezados os preceptivos tres Pais Nosos e as tres Ave Marías con que me absolveu dos meus pecados. Unha vergoña atroz tomara conta de min, abismábame, só cos meus pensamentos, paralizándome, impedíndome ir xunto dela para lle ir confesar que eu fora quen lle roubara o paquete d' Os Catro Fantásticos de 700 pesetas. A confesión, en fin, de pouco me valera. Por intercesión do seu representante na terra, estaba libre de culpa aos ollos do Altísimo, pero non diante da coitada da señora Remedios, alí á fronte do seu humilde negocio de venda de revistas, xornais e larpeiradas. Case nin me atrevía a pasar por xunto do quiosco, sempre que me coincidía subir pola rúa do hospital, de forma que realizaba o traxecto pola beirarrúa contraria. Que, alen diso, a velliña nin reparara aínda o vidro e xa transcorreran dúas semanas desde o do suceso. Colocara unhas pobres madeiras atravesadas tapando a parte do ventanal esnaquizado, nin sequera demasiado sólidas, mal tapando o oco por onde eu exercera o meu vil latrocinio, logo de introducida a man para dentro do escaparate, favorecido pola nocturnidade, da cal me fixera cómplice.
Ás noites, como faba na ola, o pensamento, esa nube negra que me axexaba, pousábase pesadamente sobre a miña conciencia. Seguía mal durmindo, dando voltas na cama sen poder descansar apenas nada. No entresoño presentábaseme de repente unha man sarmentosa, unha sorte de pouta negra que me perseguía entrementres eu daba en correr rúa arriba, cruzaba a avenida co semáforo aberto para os vehículos e con dedos aceirados agarrábame ao final polo cabelo até derrubarme, para acto seguido acharme xa rodeado de persoas que me observaban ríndose, acusándome, e tamén estaban alí, para maior escarnio se cabe, o Piti, o Senén, o Xabier, o Sebas, o Chente, e todos con xesto ameazador, pois levantaban o puño ao unísono contra min para me bater e entón espertaba por fin sobresaltado, a punto de berrar no medio da noite e deste xeito se fora reiterando o pesadelo día após día até conseguir converter as miñas noites nun inferno tal que non o desexaría nin ao peor dos meus inimigos.
Non tardei en bosquexar o meu plan. Precisaba unha solución inmediata se quería regresar á normalidade, á normalidade que eu tiña de antes do roubo do especial d' Os Catro Fantásticos, á normalidade de poder falar sen ocultamentos co Piti, o Senén, o Xabier, o Sebas, o Chente, cos meus amigos en fin e que me estaba a custar tanto, á normalidade de poder ollar á cara do Serantes con dignidade, sen medo a que puidese emprendela comigo a paus cando lle viñese en gana... Mais, e con respecto á malpocada da viúva, da señora Remedios, que nin sequera tiña por aquí o seu fillo, cal era a súa normalidade? E eu, en má hora, que contribuíra a alterala de tal xeito. Disque seu fillo, Serafín, andaba embarcado e que pouco máis se vían que polas festas. Ora, poucas veces foran as que eu o tiña visto ao cabo dos anos que vivín na casa de meus pais. A existencia dela diríase máis ben humilde, discreta, alí metida sempre por tras do seu ventanuco lateral que había na entrada do portal de acceso ás vivendas. Ficaba á esquerda e non había de ser máis que un cuarto da súa propia casa, pois ela vivía nese baixo, ao ras do chan. Os cativos, aos sábados, amoreabámonos sobre o seu pobre mostrador de madeira, xa deslustrado por tantos anos de rozamento de moedas e de mans, ávidos por comprarmos coas nosas cinco pesetas os chicles, os chupachups, as pebidas de xirasol ou os sobres sorpresa. Aínda que tan só os máis afortunados eran os que podían adquirir tamén algúns dos cómics polos que eu tanto devecía, ao tempo que as rapazas, moito máis previsoras e aforradoras, preferían as súas revistas de fans musicais con historietas de amor.
Eu sempre fora habilidoso coas mans. Reparaba facilmente calquera aparello que estivese estragado e un simple ferragancho servíame para inventar un trebello co que poder xogar. Así pois, ninguén era capaz de gañarme a construír carrilanas coas que logo nos lanzabamos polas costas. A do Raposeiro, a nosa preferida. Aínda que tiñamos que ter moita pericia se non nos queriamos esnafrar, sobre todo alí onde estaba a primeira das curvas. De modo que, despois de moitas tentativas infrutuosas, conseguín vencer por fin o sistema de apertura do peto metálico en que eu ía gardando pequenas cantidades de diñeiro, ese peto con que nos agasallaba a Caixa de Aforros ao abrir unha conta corrente infantil. Tentárao primeiramente pola boca por onde se introducían as moedas, mais aquilo non tiña xeito, era un sistema invencíbel con aquela lingüeta que se fechaba nada máis introducir o diñeiro dentro. Así que era na fechadura onde eu debía furgar até poder conseguir o meu ansiado ben. Perdín a conta do número de veces que o intentei, mais nunha destas abriu. Axiña fixen a miña contabilidade, ansiosamente. Repetina unha, dúas, tres e até cinco veces, pero as contas sempre saían igual. Duascentas vinte e sete pesetas. Era todo o que contiña o meu peto en que eu levaba botando as miñas moedas desde había tanto tempo. Tardara en saber que papá levaba os petos de nós os dous, o meu e o do meu irmán máis novo, Carducho, ao banco ao final do ano e aínda faltaban case cinco meses para iso.
O Carducho! El sempre fora moito máis previsor e aforrador ca min. Tardei día e medio en decidirme, pero ao final collín o peto do meu irmán e púxenme a furgar avidamente no fecho metálico. A técnica tíñaa xa bastante depurada. O sistema de volta, máis ou menos collido. Simplemente, por tanto, era dar con ese punto exacto en que o mecanismo puidese xirar uns pouquiños graos e, de seguido, premer lixeiramente tras un clic. E así foi. En moitas menos tentativas que na vez anterior, o sistema de apertura por fin venceu. Extraín o diñeiro da barriga do peto baleriándoo sobre a mesa e conteino ansioso. Unha, dúas, tres e até cinco veces. As contas non fallaban. había cincocentas corenta e oito pesetas definitivamente. Sumadas ás miñas, daban setecentas setenta e cinco. Ao día seguinte, por debaixo da porta do baixo da rúa do hospital, metín o sobre coas setecentas e setenta e cinco pesetas. Setenta e cinco pesetas de máis, xulgara eu, estaban ben en concepto de prexuízos e de demora, era o menos que merecía a pobre da señora Remedios. E o caso é que un par de días máis tarde, o vidro do escaparate fora por fin reposto. Creo que ela me perdoou, a xulgar pola breve explicación que eu lle daba na pequena nota. O peor de todo, se acaso, é que aos seguintes días continuei sen poder durmir. Carducho nada dixera, pero eu sabía que sospeitaba de min, a xulgar polas olladas que me botaba, de modo que algo tería que inventar para poder devolverlle, no fin de contas, o que non era meu.
Henrique Dacosta López
