A BATALLA DAS MEDORRAS

Cando o trebón rebentou por cima do Monte das Medorras,intuíu decontado que algo extraordinario estaba a punto de acontecer. Acabaza fora escollida, ben feituca e primorosa, pois pintaba do melloriño e a propósito para colocar ao pé da silveira xunto da súa casa, na encrucillada camiño do camposanto. O que había de asustar as veciñas todas unha vez preparada a caveira coa vela acesa dentro! Ben o sabía el, Brandán; e, sobre todas elas, a Lucía, a filla da Rosa de Delfina co seu colar de zonchos ataviada, porque a chea de louvanzas que lle puidese referir, pero non ousaba, serían poucas, dado o moito que lle enchía o ollo.

Unicamente foi capaz de ver o intenso brillo, o reflexo súpeto na longa folla do coitelo que seccionaba o rabo do froito roubado. O ceo abriuse en dúas metades e o raio foise estampar a escasiños metros de onde estaba a levar a cabo o latrocinio. Chas! De repente, cheirou a mazarocas asadas mesturado co recendo doce do melón churruscado. Mais o Brandán, atordado e estomballado no rego do maínzo, nin daba por iso, apartado, de inmediato xa, da idea que até alí o conducira.

Como alma que leva o demo, o cabelo crecho como púas e fumegando, ergueuse para tomar o camiño do monte. Un sangue renovado irrompíalle impetuoso na ramaxe de veas após aquela sorte de curtocircuíto. No vertedoiro da canteira abandonada apañou un casco deslavado de albanel e o testo dunha pota vella e esportelada que agarrou pola asa. Estaban alá arriba, agardándoo con faces ferreñas. Sabíao. No entanto, nese momento, calquera xuízo asociado á palabra medo carecía de sentido para el. Aplenitude que o embargaba era a do guerreiro máis afouto a piques de entrar en cruenta lide contra despiadado inimigo. O aliñamento era case perfecto ao contraluz do gris da treboada. Chantados diante dos prodixiosos trebellos, un singular exército de soldados mantiña a pose erecta e desafiante. Cabezas rasuradas, brazos estendidos de modo que parecesen formar sólido baluarte ao rente de aparellos rotantes no extremo de mastros espléndidos. Extravagantes vestimentas, as dos defensores, portando trapos coloridos nas mans, mexidos polo vento. O ar centrifugaba música, molesta e monocorde, a través das extremidades superiores dos xigantes que rotaban en andavía. Música desacougante, lacerante aos ouvidos, tal e como tiñan por costume.

No bordo xusto do antigo foxo defensivo foi onde se detivo.Os restos de pano de muralla da croa do castro antollábanse facilmentesuperábeis. Ollou con desafío para os guerreiros. Brandiuo longo coitelo coa man sinistra a modo de espada; o testo,agora escudo, na destra; e inspirou profundamente. Logo, e cocasco sobre a cabeza o máis firme que puido, lanzouse de repenteao ataque, trepando montículo arriba. Unxido de enorme convicción,tiña a certeza Brandán de que había de atinxir pronta vitoria.Quebrou o trebón de novo o ceo, o reflexo materializándoseno gume da arma. O sinal de asalto. O definitivo xa. Guindouao vento estridente aturuxo.

Entrou a saco. Outeiro abaixo, rodaron cabezas. Voaban farraposesfiañados dando tombos. Un guerreiro tras doutro caíaninertes ao chan, dobrados sobre si, claudicando terminantementeda súa función. A batalla estaba a chegar á súa fin, feroz e encarnizada. Así pois, alzou vitorioso os brazos ao ceo en sinal detriunfo, entrementres ruxía outra volta o trebón sobre a súa cabeza.Tan só lle restaba unha última acción. Cun improvisado galleto,arrombou o toxo, a xesta e a silva que rozaran durante eses díasde arredor do castro. Ao pé de cada coloso, de cada unha dasandavías xigantes, foi amontoando a maior cantidade de estrallaque puido. Con intención de fabricar un facho, tomou despois unpau daqueles. De arredor del embrullou e amarrou con forza unretallo de trapo. Seguidamente prendeu a tea. Un por un foi pegandoo lume a cada meda de broza.

A saca de rede rebordaba cos cranios xuntados. A mesma forzabruta do lóstrego que del se adonara valéralle para poder portarun xeito de limpeira, feito cun resto de malla, en que levar atráxica carga sobre o ombro. Fitou por un instante a aldea, alá embaixo.Enxergou xente que regresaba do camposanto, as últimasvisitas. Retirárase por fin a tormenta. Unha ragaña de claridadeinundou o lusquefusque traspasándoo. Por un momento, entón,ollou para atrás. As labaradas ascendían para o alto con resolución.Os habitantes do Monte das Medorras foran, finalmente,vencidos, e humillados para maior deleite. Brandán, aloulado, camiñaaínda preso da súa singular embriaguez; á vez que desinhibidodo que, tamén por singular imprevisto, sempre imaxinarapoder facer de pensamento. A derradeira viúva, despois de visitara cova do seu finado, fecha xa a cancela do cemiterio. Día deDefuntos. E a cabaza, a que el había de labrar para converter encaveira de xoguete, acolá ficou, feita un chamizo sobre o rego. El,fornido guerreiro, regresa coas cabezas decotadas do inimigo, botínque haberá de pendurar das xanelas da súa casa para ver deatemorizar novos inimigos, cabezas de pobres espantallos espantacorvos,pois evitan que veñan morrer ao se enguedellaren nosrotores dos aeroxeradores.

ANTONIO E O MEDO

O único medo do verdadeiro, e de que tiña recordo, pasáraocon tan só sete anos. Un tío seu, Avelino, solteiro e trouleador empedernido(gostaba espeso das mulleres, cousa que levaba moi agala e oufanábase de que non habería quen o levase, aínda que todasas soberbias lle caeran encima despois de ter casado con corentae dous anos e andar máis firme que un esteo), tivera un bondía de inverno a ruín idea de mandar o seu sobriño, o pobre Antonio,irlle comprar tabaco á tenda, xa ben entrado o serán. De sobrascoñecía o temor que puña ao neno a escuridade, pero aíndaasí porfiou en que lle fose, aproveitándose da ausencia de seuspais (tiveran eles que ir falar co cura da parroquia por non sei queasunto referente ao cemiterio e ao nicho familiar). O caso é que oAvelino, e apoiado polo veciño, Tino de Campotes, amigo seu daalma e de esmolgadas, convenceran o rapaz de ir até á tenda, picándoono seu amor propio con lerias de meducas e covardías denena de o non facer, razón pola que non tivo máis remedio queacceder se non quería que fose ridiculizado de aquí en diante, queo orgullo, á fin e ao cabo, foi o que lle puido.

Todo o camiño fíxoo a canto máis as pernas lle puidesen dar,guiándose polas luces das casas; non moitas porén, xa que nin lúanin estrelas había no ceo, pois o tempo estaba chuvioso e por tantonada disto era posíbel verse. Regresou co tabaco, pero comproboucon estrañeza que a porta da casa non estaba aberta. Pensou,de primeiras, se o vento a fechara, mais tanteáraa por variasveces e puido comprobar que a tranca estaba botada. Petou e petoupara que lla abrisen. Non houbo resposta desde dentro. Creusesó, a casa baleira, aínda que non era certo. A noite espesa, escuracomo o breu, foise apropiando do pouco de valor que poracaso lle restaba, e é que xa todo o fora gastando de camiño. Volveua petar unha e outra vez, chorou a fío, pero soamente achoua resposta do silencio, da chuvia e do vento tourón. E así transcorreualgún tempo, e este facéndoselle infinito. As árbores eransombras ao seu redor, e a eira, descoñecida. Daba voltas de arredorde si, como o can que quere atrapar o seu rabo, desconfiadode todo: dunha man que o viñese asir, dun ser que se lle aparecesee o quixese levar consigo ao seu trasmundo, de a Santa Compañapasar cabo do camiño e o apañar para a súa comitiva... Tiñaterror de todo e de nada á vez, de algo inconcreto, e nisto residíao complexo do pavor porque era ter medo ao propio medo. Adesesperaciónpor seus pais que non viñan, arrepiábao. Onde seachaban para non dar chegado? Por que foran tan crueis comopara o deixaren con aqueles más bestas?

Ouviu de repente risos por tras da porta. Colérico, arremeteucontra ela. O Avelino e o Tino ríanse alí dentro do seu medo. Cantoel máis lles pedía que lle abrisen a porta, máis se esmendrellabanestes. Lanzábanlle todo tipo de improperios, que se falta devalentía, que se pouca virilidade... Mais tanto o irritara isto, quexa todo o pavor lle correra de vez, e máis lle importase, logo, aburla inflixida por parte daqueles dous desalmados; ningunhaoutra cousa lle tería causado tanto dano como este feito. Díxoseque nunca máis; e o medo todo borróuselle de súpeto.

Pero eis que a providencia —e é que o tempo transcorrido resultaraser moito menos do que el coidara, por máis que lle puideseparecer unha eternidade— fixera que seus pais quixesen aparecerno momento preciso en que se encaraba cos seus torturadores,apañándoos así en plena escenificación da crueldade argallada.Baixou Antonio o Grande todos os santos do Ceo cando soubodo sucedido, botou a seu irmán da casa e, por descontado, aoTino, aos que nunca máis volveu a falar, que polo veciño pouco lleimportaba, pero pola parte tocante á familia ben que lle doía.

Unhas semanas máis tarde, e ao que regresaban os dous desempre montados sobre a Vespa do Avelino da verbena do SanMartiño, unha corda atravesada nunha volta da estrada pedreirada Cova, por riba mesmo da casa do Antonio, guindaba con ambosos dous ao chan. Simultaneamente, unha sombra silenciosaescorregaba para tras dunha sebe. Ao día seguinte, senllos trouleadores,tío e amigote, amañecían, un cunha perna tronzada eoutro cun costurón na cabeza, e o vehículo, pola súa parte, partidoen dous e feito un nobelo no chan.

O CAZADOR DE LONTRAS

Pensou en seu avó Venancio, pequeno pero de natural afouto.Repentinamente, e con forza inusual, tróuxolle a memoria unhadas tantas historias que acostumaba a contar, e isto axudouno atranquilizar; e é que abofé que a contador ningún outro coma el.Intrépido se chamaba, así era o nome daquel can de palleiro.˝Que como o Intrépido outro non había, pico o pescozo˝, tal dicíao vello de taxativo xeito. E bon era o pai de seu pai en afirmaciónscategóricas, e ninguén o contradixese, que por diante o levaríaagás que alguén puxese remedio tentándoo calmar. ˝No tempoda fame habíache moito que inventar˝. E, a verdade, traballar noné que traballase moito o Venancio, que non fora nacido para tanvulgares mesteres, que mellor se lle antollaban outros que desenmáis axeitada resposta a unha mente buliciosa como a súa.

Xulgábase sorte de traballador por conta propia, pero tan sódo que gostase, e non se falase máis, que el con ninguén se metíaen se a xente debía de facer isto ou aquilo outro. Así que non lleviñesen con requilorios de que te ergas que xa é de día, como llerefería Eudoxia, a súa muller, que toda a ansia que ela puña endeixar a cama para ir muxir as vacas ou darlles de comer a porcos,coellos e galiñas, tornábase nel perpetua preguiza. Total, dealí non se habían de ir os animais. Meus pobres, que remedio llesquedaba senón agardaren a que os atendesen! ˝Aínda é cedo demáis, Eudoxia˝, repetíalle mil e unha veces cando o conminaba ase levantar do leito, ao mesmo tempo que, dándolle enerxicamenteco cóbado no costado, lle dicía día tras día sen variación˝Ai, Venancio, xa son as cinco e nós aínda na cama! Pobres animais!˝. E así sempre, ininterrompidamente, tan logo despuntabaa xornada co primeiro canto do galo.

O caso é que aquel can de palleiro, Intrépido, facía honra aoque por apelativo lle correspondía. Porque, para ir ás lontras, outro igual non había, que abundaban aínda e ben pola zona. Alá norío dos Caínzos víñanse bañar. Desde o mar, no ribanzo do Corveiro,trepaban para arriba á procura da auga doce. Un poucomáis adiante, no cantil do Coído, facían outro tanto. Agatuñabandesde a beiramar por aqueles regos que tamén había para o ladodo prado dos Caínzos, onde folgazaneaban con delectación sobrea herba aproveitando cada raiola de sol. E era a partir de aquí queo Intrépido entraba en escena. Tiña matado tantas... Logo as peles,curadas e secadas, levábaas a vender a Ferrol. Eis un dos seustraballos, único de todos os lugareños que tal facía.

Así unha e outra vez, que deste xeito era como o can actuaba,fiel ao seu cometido cazador, tal e como gostaba o amo. Mesmo nomar aventurábase a sacar as lontras se é que con fogaxe abonda seencontraba, cousa que acontecía cunha frecuencia bastante regular.Mais foi precisamente un día, nun destes tantísimos lances, edespois dunha persecución cano doce embaixo, que a lontra sechimpa na salsa, e o Intrépido detrás dela sen o pensar dúas veces.Bótalle os dentes antes de se mergullar, e desaparecen ambos debaixodos salseiros, deixando por riba un pequeno remuíño e retallosde escuma tras brevísima batuxada; cánido e mustélido xuntosen rodopío a se sumiren baixo a tona da auga. Ser acuático, alontra, acto indebido no can. Nunca máis o avó Venancio viu asomara ningún dos dous para a superficie. Espera, espera, e nada.Fixéraselle noite agardando polo seu fiel palleiro, lúa minguanteno ceo. Deuno por perdido, porque se intrépido nacera, tamén contal condición morrera. Prado arriba, foise apenado como poucasveces, coma se todo o peso do mundo o soportase sosténdoo sobreas solas dos zocos de amallós, pois a maior das pesadumes tomouconta del camiño da casa onde o agardaba Eudoxia. Mesmoque ser humano fose, pois a perda do Intrépido sentíaa como algosemellante; estraño sería confesarllo de viva voz a cristián calquera,que por tolo o terían, e é que de túzaro non había quen lle tiraseo sambenito, tan singular como pouco adepto ao traballo, segundoopinión xeneralizada, e el tan só por se conducir de xeitodistinto ao resto da comunidade.

E en verdade que quería de corazón a ese can. Á par de boncazador, era fiel, e aínda facía mellor compaña. Acharíao de menosa partir dese momento. Abandonou o lugar e foi pouquiño apouco polo carreiro do Porto camiño da súa casa. Unha e outravez voltaba a vista por ver se aparecía repentinamente por tras decalquera silva ou toxeira, que por máis que o dese por perdidounha derradeira lumieira brillaba no fondo da súa alma queréndooresucitar das augas. Tiña xa os labios doídos de tanto asubiar,e o Intrépido era can de nunca fallar ao musical soprido do seuamo. Pero, aínda así, chifraba de novo entrementres facía camiñoen dirección á súa casa. Virábase unha e outra vez para realizar oreclamo ao vento, co ánimo de que aparecese como decotío, dándolleao rabo coma se nada pasase, e aquel fose un día calquera,como un de tantos.

E así andou todo o tempo, avanzando e parando a cadapouco para virar sobre os calcañares ollando cara ao mar doCoído, e deitando triste chifro para un vacío sen can. Pesadumee traxecto fixéranse vocábulos sinónimos, máis longo camiñoque en calquera outra ocasión, sobrecargando penosamentea aflición que o levaba moi amodiño para o seu lar xuntoa Eudoxia e seus fillos. Após aquela eternidade, viu luz nasúa casa desde a beira da estrada que conducía para o faro. Asúa muller, preocupada por tanta tardanza, deixara un candilpendurado do muro do curral. Tamén sentira voces, de seguroque dos dous fillos máis vellos, Eduardo e Tino, que polos carreirosdo Monte Pequeno chamaban por el. Tirou a tranca eabriu a cancela. Unha morea de estralla descansaba a un lado,contra o muro. No alpendre, o carro descansando sobre o tentemozo.Dispúñase a entrar na casa. Tomara a luz de carburoda parede de perpiaños. Un xemido leve se deixou sentir desúpeto. As vacas estarían xa a durmir, e aquilo nin de Roxa ninde Careta nin de Moura parecía que procedese. Os porcos, madíaleva!, que habían de ser, non fora voz de suíno esta, non.Aproximouse do carro coa luz por diante… Alí o estaba! Imaxinaciónnon era.

Na herba seca, acomodadiño, ferido e a sangrar polo nariz. Pobrecompañeiro. Choraba de contento, que non de dor verdadeiradespois de ver o amo. E aínda tentou, condenado can!, erguersedo entremedio das pallas. Mais non o consentiu o avó Venanciopor moito que el teimase. Puxérase sobre as patas dianteiraspero pouco máis puido facer. Estaba extenuado. A aureola docandil proxectaba o corpo enteiro do animal. Tamén rabuñadelaspolo lombo tinxíndolle a pelaxe café con leite e a manchas irregulares.˝Eu te curarei, perde coidado, meu amigo˝, dixo o home,ao tempo que a expresión de contento do animal delatábase nunquerer levantar ambas as orellas caídas sobre a cara, como de costume,e que conseguía mover levemente para a arriba nun xestoafectuoso e simpático. Anicouse e deulle un bico na cabeza, ao calrespondeu o animal cun xemido de agradecemento e lambéndolleo rostro, cousa que moi de raro en raro facía e que encheu deorgullo ao avó Venancio.

Fóra do clarón, xa na penumbra, mechóns de pelo castaño, brillantes.˝Que demo?!…˝ Xirou a luz sobre aquilo, sorprendido.˝Xesús! Demo de can!˝ O rostro do avó alumóuselle xémeo á luzdo carburo. Abriu ollos de par en par e boca dun palmo, pois paramenos non era. Alontra, a maior que nunca tiña visto, descansabainerte, alí entre a herba seca ao pé do carro dos bois. Unhadentada na caluga, outra na gorxa, acabaran coa súa vida. O Intrépidomoveu mimallas e feliz o rabo para o seu amo, estaba satisfeitopolo deber cumprido. Ambos, simplemente, cruzaron olladasde orgullo e complicidade. ˝Que tanto bouraches, meu amigo.Sabía que non me podías fallar. Pero nada mellor que a amizadeteño para agradecercho, compañeiro, e ben pouca cousa é˝.

O VOO DA AVELAIÑA

A desputa estaba servida. Como sempre. E é que os momentosde encalmada —ao entender dos pais— viñan a ser menosque os de vendaval. Como o can e o gato, tal é que se daban eles.

Cousa sen maior importancia en sendo máis novos, mais con cadanseusonce e doce anos, o caso —se sentidiño se lle pon— pintabamáis de preocupar. Bastaba o máis mínimo roce, o máis ínfimocontratempo e, en menos do que canta un galo, berros de aquíe de acolá, reproches deste contra aquel, os trastos de un arreboladosá cabeza do outro, e a posterior intervención das forzas daorde para o restabelecemento da mesma. Logo os castigos, ineficacespor a vixilancia no cumprimento das leis ser pouco operativa.O estado de reclusión, unha hora máximo, cada un no seucuarto. Pasada esta, e rebaixada a pena de drástico xeito, chegabao perdón. Libres do cativerio, á Nati e ao Guille, que lles había derestar? Agardaren até á próxima, que senón! E así era un día, e outro,e outro máis aínda.

Mais naquel, naquel máis en concreto, todo viñera a mudar.Tan pouco era o que fixera falta! Aavoa, si, esa velliña enrugada,esa con roupa escura e sempre ulindo á herba seca. Presentárasena casa, de súpeto. Visitábaos, rara circunstancia, por causa domédico. Carme, de paso que viña para traballar na cidade, achegáraaao ambulatorio. E súa irmá, por iso mesmo, sentírase incomodada.Non llo ter advertido con antelación, se a podía teracompañado! Pero, en fin, xa o falarían máis devagar. O importanteagora é que estaba alí, na súa casa; toda unha sorpresa, pormáis que inesperada.

Grande virtude, a da avoa Claudina, ser reservada. Nuncaquere, deplórao, sentirse de máis. ˝Pero, mamá, que molestia vaiser, tremenda bobada vostede pensar niso. Que menos ha de facerunha filla por súa mai!˝, dicía a mai de Nati e Guille. Ambosasomándose dos seus cuartos a curiosear, castigados como decostume. Manel, seu xenro, non tardaría en regresar; mandárao aun recado. Saudárona desdeñosos, mais ela obrigáraos a lle darun bico. ˝Déixaos, Rosalía, aos pequenos non os hai que forzar.Non han de querer menos ás persoas porque non lles fagan cariños˝. Porén era unha circunstancia que non lle agradaba. Que faltade respecto máis grande, que menos que os netos fosen correctoscoa avoa!

Coma quen ouve cantar un carro, a Nati e o Guille sumíransepara os seus cuartos, e en breve deuse un novo balbordo xa. Unhaavelaíña de arredor da lámpada! Á Nati repugnáballe, e o Guilleaproveitábase para se rir dela, encirrándoa pola falta de valentíainherente ao seu sexo. Talvez por iso, el máis ca ela, empeñáraseen lle dar caza —por algo dicir—, tentando coa almofadaesmagala a todo custo. ˝Morre, desgrazada, vil insecto!˝, mentressúa irmá tapaba a cabeza coas mans, quen sabe se por se safar dosalmofadazos ou se por noxo real por causa do bicho.

˝Paren aí de inmediato vostedes! Sacrilexio como ese non oquero eu ver. Á avelaíña nin tocala˝, prorrompera autoritaria, solemne,a voz da velliña con olor á herba seca chantada no limiarda porta. Despois sentara na beira da cama cos dous ao seu carón,mansiños, hipnotizados, dispostos a escoitar. A voz dela mudou,volveuse arroupadora, meiga. Escoitábana pasmados, proba irrefutábelde que algo extraordinario sucedera. Velo para crelo. Posteriormentehoubera infinidade de preguntas e máis historias. Osnetos, parece mentira, deveceron a partir de aí por querer ir á aldeaxunto dela. Telefonábana con inusitada frecuencia. Tratábaseda súa avoa, faltaría máis, dos contos da avoa! E todo grazas aovoo da avelaíña, á que non se lle debe facer ningún mal, pois é aánima dun defunto que morreu de desgraza e busca a caloriña daluz, esa mesma caloriña que os netos da Claudina, seica, tanto ansiaban.

XOGANDO A PIRATAS

˝Achado fortuíto pon ao descuberto rede denarcotráfico˝

Cousa cantada aquela do Eladio do Rego. Mais era a lei do silencio.Si. Se cadra é a mellor expresión. Remusmús de aquén ede alén. Falares coa boca pequena: de desembarcos, de interrogatoriosinfrutuosos, de inútiles pescudas policiais. Todo aparentandoigual, que nada pasa. Os mesmos devalos, as mesmas preamares. Algún cartón de tabaco americano varado na area, flotandona auga, pescado no tramallo. Nada estraño.

Cada vez que o recordo. O que xogabamos no obradoiro dopadriño! Ás veces, todas a un andar, que até coincidían catro chalanaspara construír a un tempo. Que portento el. E mentres a estacolocaba o rodamento de proa, a esoutra o pano de popa, aquelao esqueleto tiña composto, e a cuarta as chumaceiras por terminar.Tratábase do Celso, do mellor carpinteiro de ribeira e conmaior fama na redonda. A ribeira, un dicir, unha simple metáfora,pois a eira, onde vai a súa primitiva función!, era hoxe o seumodesto estaleiro.

Lémbroo coma se fose agora. Eu o capitán Keitt, pois doutroxeito non había de ser; Vicente, o meu contramestre Jacques Blake;e Antón, o máis novo de todos, o mariñeiro Jim Mathew. Aestampada embarcación parecérame fascinante, cousa nunca vista,tan pintureira ela. ˝Chámase galeón˝, dixérame meu padriño, eupasmado ollándoa, ˝é de Eladio do Rego˝. ˝Un galeón!˝, penseipara min, maxicando naqueloutros que transitaban os mares contesouros para delicia dos piratas.

Fora cuestión tan só de saber agardar até ao momento da súasesta. ˝Contramestre Blake, abarloe a nave contra o costado. Asegúresede que o fogo dos canóns non nos alcance˝. E prestos paraa abordaxe, xa o mariñeiro Jim Mathew preparábase para treparpola amura berrando ˝Á abordaxe. Ahhhh!˝ E ao unísono subiamostodos tres para nos bater a espada e descarga de trabucocontra o inimigo. ˝Come chumbo, can sarnoso˝, profería o contramestre.Entretanto, eu brandía aceiro contra un, contra dous emesmo tres opoñentes, e a todos daba morte con certeiras coitadelas.De alí a un pouco o galeón caía rendido aos nosos pés trasacabar coa tripulación toda. Ben, con toda non exactamente.

˝Non ousaredes tocarme, rufiáns!˝, escoitaramos de repentedesde a cámara do patrón. Ouh, non!, era miña irmá Inés; ás agachadas,coárase no barco e puña empeño en ser a princesa Violetde Yorkshire. Porén, nin tempo dera ao inicio da discusión, ninaos inconvenientes de ela, unha muller, encontrarse alí, cando JimMathew atopara aquilo após remexer por varios dos tambuchos.Acto seguido, foi xa cando se armou o balbordo. Mais o capitán,pois que para algo ha de selo, en menos do que canta un galo souberaimpor o seu principio de autoridade.

A de cigarros que fumaramos na nosa cabana durante os variosveráns! Ningún dos amigos se estrañou do dispendio coneles. E é que o par de sacas esquecidas no fondo do tambucho deranpara unha boa fartura. Con todo, era o noso segredo. Puntona boca. No círculo de amizades, a ninguén sorprendeu. Ou, mellorsería dicir, ninguén na contorna se habería de sorprender, desabelo. Hoxe case son vinte os anos transcorridos desde aquela. Amesma lei, a do silencio, é a que impera. Por iso, e sen ningún espanto,léoo no diario.

˝A descuberta feita por un mergullador deportivo propiciao achado dunha furna onde se escondían habitualmentefardos de cocaína para a súa posterior distribuciónpola zona. A pista seguida parece levar atéao famoso narco Eladio do Rego...˝

Henrique Dacosta López

Henrique Dacosta (Ferrol, 1964). Profesor de Lingua Galega e Literatura e escritor. Ten obtido o Carvalho Calero, coa novela Mar para todo o sempre, en 1991; e en 1993 coa colección de relatos Sobre comboios, janelas e outras pequenas histórias. Foi finalista con Ruiva mulher de esperança no I Certame de Relato Curto, Asociación Cultural Cidade Vella, 1989. Publicou “Diálogo de xordos”, en Longa lingua. Os contos da Mesa, 2002; “Ouro maldito”, en Seis ferroláns, 2003; e Os desherdados, 2006. En 2007 publica o manual de literatura Ferroláns na Historia da Literatura Galega. Colabora habitualmente no suplemento “Nordesía” do Diario de Ferrol.